Μετάφραση – 12ο Κεφάλαιο: «Η θεραπεία των συμπτωμάτων και οι συνέπειες της Τρέλας. Και ορισμένες παρατηρήσεις επί του συνόλου» (σελ. 88-99) του William Battie. Από το βιβλίο «A Treatise on Madness», London: Whiston and White, 1758

Ο William Battie (1703-1776) ήταν άγγλος γιατρός, ο οποίος το 1758 έγραψε το πρώτο εκτενές βιβλίο,  «A Treatise on Madness» («Μία Πραγματεία για την Τρέλα»), για την θεραπεία της ψυχικής διαταραχής. Το έργο αυτό άσκησε τεράστια επιρροή στην θεραπεία των ψυχικών διαταραχών. Θεωρείται ότι ο διαχωρισμός που έκανε μεταξύ «πρωτογενούς» και «επακόλουθης» τρέλας αντιστοιχεί στον σημερινό διαχωρισμό της «οργανικής» και «λειτουργικής» ψύχωσης. Επιπλέον, η προώθηση της θεραπείας μέσω σχέσης με τον ασθενή θεωρείται ότι άνοιξε τον δρόμο για την μετέπειτα «Ηθική Θεραπεία» των Tuke στο York Retreat.

Ας σημειωθεί ότι, τα κείμενα δεν συνιστούν ούτε ιατρικές οδηγίες ούτε βεβαίως ενδείκνυνται όσα περιγράφονται για εφαρμογή αλλά αφορούν οδηγίες και συνταγές των προηγούμενων αιώνων.

Λίγα σχόλια για το παρόν κείμενο: Στο τελευταίο κεφάλαιο, ο Battie συνοψίζει τον συλλογισμό του σχετικά με την Πρωτογενή και Επακόλουθη Τρέλα. Πέραν των κλινικών παρατηρήσεων που αναφέρει ο Battie ας υπογραμμίσουμε για το τέλος κάποια σχόλια του, που αφορούν κυρίως την ηθική πλευρά του επαγγέλματος ενός ειδικού ψυχικής υγείας, καθώς αυτή η πλευρά είναι εκείνη που χρειάζεται να φωτίζει τον δρόμο όσων ασχολούνται με ψυχικά ασθενείς:

«Έχουμε λοιπόν ως άνθρωποι τη χαρά να διαπιστώσουμε ότι η Τρέλα είναι, σε αντίθεση με την γνώμη ορισμένων μη σκεπτόμενων ανθρώπων, τόσο διαχειρίσιμη όσο πολλές άλλες ασθένειες, οι οποίες είναι εξίσου τρομερές και επίμονες και παρ’ όλ’ αυτά δεν θεωρούνται αθεράπευτες: και ότι τέτοια δυστυχή υποκείμενα δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να εγκαταλειφθούν, πόσο μάλλον να κλειστούν σε απεχθείς φυλακές ως εγκληματίες ή αποκρουστικοί για την κοινωνία».

 «Εξάλλου, αφού τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την Πρωτογενή από την Επακόλουθη Τρέλα δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρα και καθορισμένα ώστε να μην αφήνουν περιθώρια για λάθη και αφού η Πρωτογενής Τρέλα δεν θεραπεύεται με καμία μέθοδο, με την οποία η ανθρώπινη λογική ή εμπειρία να μπόρεσε μέχρι τώρα να ανακαλύψει· θα πρέπει να προσέχουμε πολύ να μην κάνουμε κακό εκεί που δεν είναι στις δυνατότητές μας να κάνουμε καλό και να μην σταθούμε για πολύ στην προσπάθεια να εξαλείψουμε τα αίτια της Τρέλας […]».

Μετάφραση – Επιμέλεια – Σχολιασμός κειμένου: Ελένη Κουμίδη

Πηγές: 1. https://books.google.com

2. «A treatise on madness, By William Battie…». Gale ECCO Print Editions.

«Η θεραπεία των συμπτωμάτων και οι συνέπειες της Τρέλας. Και ορισμένες παρατηρήσεις επί του συνόλου»

Μπορούμε να θυμηθούμε ότι η θεραπεία της Τρέλας, καθώς και όλων των άλλων ασθενειών, συνίσταται σε 1. Εξάλειψη ή διόρθωση των αιτιών της: 2. Εξάλειψη ή διόρθωση των συμπτωμάτων της: 3. Πρόληψη, εξάλειψη ή διόρθωση των νοσηρών επιδράσεών της.

Μια μέθοδος απάντησης στην πρώτη πρόθεση έχει προταθεί στις δύο προηγούμενες Ενότητες: επομένως, τα συμπτώματα και οι νοσηρές επιδράσεις της Τρέλας θα πρέπει να είναι η επόμενη μας έγνοια.

Όμως, η Πρωτογενής Τρέλα, όπως έχει ήδη παρατηρηθεί, δεν συνοδεύεται απαραίτητα από συμπτώματα ή δεν ακολουθείται από οποιεσδήποτε συνέπειες που να είναι, αυστηρά μιλώντας, αβλαβή.

Και πράγματι, σε σχέση με την Επακόλουθη Τρέλα, οτιδήποτε μπορεί να τη συνοδεύει ως σύμπτωμα ή να την ακολουθεί ως φαινομενικό αποτέλεσμα, κάθε τέτοια τυχαία διαταραχή δεν έχει στην πραγματικότητα καμία απαραίτητη σχέση με την ίδια την Τρέλα: αλλά είτε αναδιπλώνεται μέσα σε άλλους τραυματισμούς αρκετά ξένους ως προς τις μανιακές επιδράσεις· ή αν οφείλεται σε οποιαδήποτε μακρινή αιτία Τρέλας, δεν είναι πάλι τίποτα περισσότερο από ένα άλλο αποτέλεσμα της ίδιας αιτίας· το οποίο αποτέλεσμα είναι εξίσου ικανό εκ τούτου να παραχθεί, είτε η Τρέλα παράγεται είτε όχι μαζί με ένα τέτοιο σύμπτωμα είτε πριν από μια τέτοια συνέπεια.

Για τον λόγο αυτόν, κάθε σύμπτωμα και κάθε φαινομενικά νοσηρό αποτέλεσμα της Τρέλας, είτε είναι Πρωτογενές είτε είναι Επακόλουθο, θα πρέπει να θεωρείτε είτε ως πρωταρχική ασθένεια είτε ως αποτέλεσμα κάποιας πρωταρχικής ασθένειας, όπου μια κατάλληλη μέθοδος θεραπείας είναι εφαρμόσιμη ξεχωριστά και ανεξάρτητα από την Τρέλα· και ως εκ τούτου αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο της παρούσας έρευνάς μας.

Όμως, όπως το Άγχος συχνά προηγείται της Τρέλας όπως η αιτία της ή την συνοδεύει όπως το σύμπτωμά της και όπως η Αναισθησία διαδέχεται μερικές φορές την Τρέλα όπως το αποτέλεσμά της· αν και οι δύο αυτές αφύσικες καταστάσεις Αίσθησης είναι τόσο διακριτές και πράγματι διαχωρισμένες από την απατηλή αίσθηση, όπως είναι ή μπορεί κάλλιστα να είναι κάθε άλλη ζωική ασθένεια: οι ίδιοι λόγοι ωστόσο, που απαιτούσαν μια πιο συγκεκριμένη έρευνα για τη φύση και την προέλευση αυτών των δύο νευρικών παθήσεων, θα δικαιολογήσουν την προσπάθειά μας να διερευνήσουμε με ποια μέθοδο θεραπείας η ανακάλυψη των αιτιών τους μπορεί να δείξει την ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας.

Το Άγχος λοιπόν είναι είτε Πρωτογενές είτε Επακόλουθο. Διότι, όπως έχει προηγουμένως παρατηρηθεί, μπορεί να εγερθεί: 1. Από τη νοσηρή κατάσταση της εσωτερικής και καθαρής ουσίας των προσβεβλημένων νεύρων· 2. Από την ανυπόφορη ορμή εξωτερικών αντικειμένων ή από κάποιο ελάττωμα σε εκείνα τα περιβλήματα και τις μεμβράνες που περιβάλλουν την μυελική ύλη και που σε διαφορετική περίπτωση, όταν συμφωνούν με την φυσική δράση των σωμάτων, θα διέγειραν μια πολύ ζωηρή αίσθηση.

Το Άγχος, όταν είναι Πρωτογενές, μοιάζει με την Πρωτογενή Τρέλα και για τον ίδιο λόγο φαίνεται εκτός της δυνατότητας ιατρικής βοήθειας: Όμως, στην πραγματικότητα, η περίπτωσή του είναι πιο τυχερή· και, παρόλο που το Πρωτογενές Άγχος είναι εξίσου ανίκανο με την Πρωτογενή Τρέλα να ανακουφιστεί μέσω λογικής, ωστόσο συχνά ανακουφίζεται από περισσότερα από ένα συγκεκριμένα φάρμακα.

Διότι το κρασί, ακόμη και τα οινοπνευματώδη ποτά, που δικαίως απαγορεύονται σε άτομα με τέλεια υγεία, όταν περιστασιακά χορηγούνται ως φάρμακα σε αγωνιώδη ζωικά σώματα με εξαιρετική αίσθηση, ξεγελούν τις στενοχώριες των θνητών και πολλές φορές τους προσφέρουν ηρεμία και ευτυχία, με τα οποία από καιρό ήταν ξένοι. Και, παρόλο που ούτε το κρασί ούτε τα οινοπνευματώδη ποτά είναι επιτρεπτά στο ενοχλητικό σύμπτωμα της εγρήγορσης, που συχνά ακολουθεί το Άγχος, είτε συνοδεύεται από Τρέλα είτε όχι· καθώς τέτοια ισχυρά ερεθίσματα θα πρέπει να ερεθίζουν προτού οι ναρκωτικές τους δυνάμεις μπορούν να δράσουν· ωστόσο, έχω συχνά συνταγογραφήσει το Extractum Thebaicum[1] από έναν έως πέντε κόκκους χωρίς καμία νοσηρή συνέπεια σε τέτοιους τρελούς ασθενείς που ήταν ανήσυχοι και έξαλλοι όλη τη νύχτα καθώς και την ημέρα. Και, όπου η ακραία αδυναμία ή κάποιες προσεγγίσεις για τον λήθαργο κατέστησαν αυτό το ισχυρό ναρκωτικό όχι και τόσο ασφαλές, η Καμφορά και το Σαγάπηνον[2] έχουν προσφέρει τις ίδιες ανώδυνες και υπνωτιστικές αρετές, αν και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Ούτε θα έπρεπε κανείς να απορρίψει τέτοια προσωρινά τεχνάσματα, ως ανάξια της προσοχής ενός Γιατρού για το Πρωτογενές Άγχος, ακόμη και αν θα έπρεπε να αποδειχθεί αθεράπευτο από την τέχνη· που λαμβάνει υπόψη ότι είναι καθήκον του να παρατείνει τη δυστυχία των συναδέλφων του, αν είναι μόνο για μια στιγμή· και ότι τα ανώδυνα τεχνάσματα είναι απολύτως απαραίτητα σε κάθε περίπτωση Επακόλουθου Άγχους, έως ότου είτε η ανυπόφορη ορμή των εξωτερικών αντικειμένων μπορεί να αφαιρεθεί εντελώς ή να εξασθενήσει με τέτοιες μεθόδους όπως απαιτούν οι συγκεκριμένες περιστάσεις είτε έως ότου τα νευρικά περιβλήματα μπορέσουν να επανέλθουν στη φυσική τους σταθερότητα από τις δυνατές αρετές του Περουβιανού Φλοιού[3], του σιδήρου, του βιτριολίου, των μεταλλικών νερών και του κρύου μπάνιου· που είναι οι κατάλληλες και συχνά αποτελεσματικές θεραπείες, κάθε φορά που το Άγχος εγείρεται από τη χαλάρωση ή το ελάττωμα εκείνων των μεμβρανών που περιβάλλουν και προστατεύουν την μυελική ύλη.

Η Αναισθησία, η Ιδιωτεία, η Παραφροσύνη ή οποιοδήποτε άλλο όνομα είναι γνωστό ως σύνηθες, είναι, όπως έχει παρατηρηθεί, σχεδόν πάντα πέρα ​​από τη δύναμη της λογικής ή μιας συγκεκριμένης ανακούφισης. Εντούτοις, για να μην μείνει τίποτα αδοκίμαστο, φαίνεται σκόπιμο να γίνουν γενικές εκκενώσεις και να επινοηθούν μερικώς αλλά συνεχείς εκκενώσεις των υγρών από το κεφάλι και το λαιμό από τις διαρκείς φουσκάλες. Μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο, αν τίποτα δεν αντενδείκνυται, να ταρακουνήσετε ολόκληρο το συμπαγές πλαίσιο με εμετούς, καθαρτικά, ένρινα και κάθε είδους ανεκτό ερεθισμό. Στα οποία μπορούν να προστεθούν, αλλά όχι χωρίς μεγάλη προσοχή, τα λεπτά και διαπεραστικά σωματίδια που περιέχονται στα μεταλλικά νερά που πίναμε από την πηγή και η συγκλονιστική δύναμη του κρύου μπάνιου ή του θαλασσινού νερού.

Όμως, αν η Αναισθησία είναι ιδιοσυστασιακή ή λόγω της σταθερής και υγιούς δομής αυτών των στερεών μεμβρανών που καλύπτουν τη νευρική ύλη, τέτοιο φυσικό ελάττωμα ή εμπόδιο είναι αθεράπευτο από την τέχνη. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση βλακείας μπορεί, τουλάχιστον από εκείνους που έχουν μια πολύ ζωηρή αίσθηση, να θεωρηθεί ως ένα είδος αρνητικής ευτυχίας και να είναι περισσότερο ζηλευτή παρά κάτι για το οποίο να θρηνεί κανείς.

Και έτσι τελειώνει η έρευνά μας για τα αίτια, τα αποτελέσματα και την θεραπεία της Τρέλας. Όμως, προτού αφήσουμε αυτό το θέμα, μπορεί να μην είναι άσκοπο να προσθέσουμε μερικές παρατηρήσεις, οι οποίες θα έλθουν εύκολα στο μυαλό σε όποιον θυμάται τις υποθέσεις και επιπλέον είναι ικανοποιημένος από τη λογική τους.

Έχουμε λοιπόν ως άνθρωποι τη χαρά να διαπιστώσουμε ότι η Τρέλα είναι, σε αντίθεση με την γνώμη ορισμένων μη σκεπτόμενων ανθρώπων, τόσο διαχειρίσιμη όσο πολλές άλλες ασθένειες, οι οποίες είναι εξίσου τρομερές και επίμονες και παρ’ όλ’ αυτά δεν θεωρούνται αθεράπευτες: και ότι τέτοια δυστυχή υποκείμενα δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να εγκαταλειφθούν, πόσο μάλλον να κλειστούν σε απεχθείς φυλακές ως εγκληματίες ή αποκρουστικοί για την κοινωνία.

Παρομοίως, ως Γιατροί, διδασκόμαστε ένα πολύ χρήσιμο μάθημα, δηλ. ότι, παρόλο που η Τρέλα συχνά θεωρείται ως ένα είδος διαταραχής, εντούτοις, όταν εξεταστεί διεξοδικά, φανερώνεται τόση ποικιλία σχετικά με τα αίτια και τις περιστάσεις της όση σε οποιαδήποτε ασθένεια: η Τρέλα λοιπόν, όπως και οι περισσότερες άλλες νοσηρές περιπτώσεις, απορρίπτει όλες τις γενικές μεθόδους, όπως αιμορραγία, φουσκάλες, καυστικά, σκληρά καθαρτικά, κόμμεα και ασαφετίδας αντιυστερικά, όπιο, μεταλλικά νερά, κρύο μπάνιο και εμετοί.

Διότι η αιμορραγία, παρόλο που φαινομενικά είναι χρήσιμη και απαραίτητη στην φλεγμονή του εγκεφάλου, στην αραίωση των υγρών ή σε μια πληθωρική συνήθεια του σώματος, όμως δεν είναι πλέον η επαρκής και σταθερή θεραπεία της Τρέλας, παρά είναι του πυρετού. Ούτε είναι το νυστέρι, όταν εφαρμόζεται σε έναν αδύναμο, με σπασμούς Παράφρονα, λιγότερο καταστροφικό από ένα σπαθί.

Και, παρόλο που οι φουσκάλες, τα καυστικά και οι σκληρές εκκαθαρίσεις επιταχύνονται με τον λευκό Ελλέβορο[4], και πράγματι όλες οι επώδυνες εφαρμογές, όχι μόνο εκκενώνουν και ανακουφίζουν έτσι από την παραληρηματική πίεση, αλλά επίσης ξεσηκώνουν και ασκούν το σώμα και φαίνονται περιέργως πιο προσαρμοσμένα στην Αναισθησία όταν είναι σύμπτωμα ή συνέπεια της Τρέλας· ωστόσο, όλες αυτές οι δυνατές ουσίες θα πρέπει να δοκιμάζονται με μεγάλη προσοχή  ή να μην δοκιμάζονται καθόλου σε κρίσεις οργής. Ούτε το ελάττωμα της αίσθησης επιτρέπει την χρήση τους, όποτε ένα τέτοιο ελάττωμα προκαλείται από την προηγούμενη περίσσεια της νευρικής ενέργειας ή όταν συνοδεύεται από σπασμό. Όσον αφορά τον μαύρο Ελλέβορο, είτε δεν είναι το φάρμακο που συνιστούσαν οι Αρχαίοι[5] και έκαναν την Αντίκυρα[6] διάσημη, είτε δεν άξιζε πραγματικά μια τέτοια σύσταση. Διότι, μετά από αρκετές δοκιμές δεν έχω τον παραμικρό λόγο να το σκεφτώ για οποιαδήποτε χρήση στην Τρέλα.

Για τον ίδιο λόγο, τα κόμμεα και όλα τα ασαφετίδας αντιυστερικά, τα οποία αναμφίβολα είναι χρήσιμα στην Τρέλα που εγείρεται ή περιπλέκεται με κάποια είδη σπασμωδικών διαταραχών, δεν είναι σε καμία περίπτωση εξίσου ασφαλή σε όλες τις αφύσικες δράσεις των μυών: πολύ λιγότερο μπορούν να είναι κατάλληλα τέτοια ερεθιστικά αντικείμενα στη συγκεκριμένη περίπτωση Τρέλας που συνοδεύεται από πυρετώδη ζέστη, που συμβαίνει σε μια πληθωρική χρήση του σώματος ή που ακολουθεί μια φλεγμονώδη απόφραξη στον εγκέφαλο.

Όσον αφορά το όπιο, παρά τα όσα έχουν ειπωθεί προηγουμένως σχετικά με τη μεγάλη ανακούφιση που επιτυγχάνεται από αυτό το ισχυρό ναρκωτικό σε ορισμένες συγκεκριμένες περιστάσεις, δεν είναι πιο ειδικό για την Τρέλα απ’ ότι είναι για την Ευλογιά. Διότι, κανένα καλό δεν μπορεί να αναμένεται από την ισχυρή ναρκωτική του ιδιότητα και μπορεί να προκληθεί πολύ κακό από αυτό όταν χορηγείται ακαταλλήλως. Καθώς, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι στην Τρέλα που συνοδεύεται από ατονία και αδυναμία ή που προσεγγίζει τον λήθαργο και την αναισθησία, κάθε πράγμα που απονεκρώνει την αίσθηση θα πρέπει να είναι πολύ επιβλαβές όταν δίνεται σε επαρκή ποσότητα και μπορεί να αποβεί μοιραίο σε υπερβολική δόση.

Το να πίνουν μεταλλικά νερά από την πηγή και το να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα ή με κρύο γλυκό νερό έχουν μερικές φορές βασιστεί κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στη θεραπεία της Τρέλας, ειδικά όταν συνοδεύεται από Άγχος και είναι γνωστό με το όνομα Μελαγχολία. Ωστόσο, όλες αυτές οι μέθοδοι ανακούφισης προφανώς αντενδείκνυνται, όποτε υπάρχει επαρκής λόγος να υποπτευόμαστε ότι οι αδιάλυτες συμφορήσεις των υγρών βουλώνουν τις μεμβράνες που γειτνιάζουν με τη νευρική ουσία ή ότι τα συμπαγή μέρη τεντώνονται πέραν της δυνατότητας ανάκτησης της φυσικής τους ελαστικότητας. Διότι, σε περίπτωση αδιάλυτων συμφορήσεων, κάθε σταγόνα νερού, είτε μεταλλικού είτε όχι, που μπαίνει στην κυκλοφορία θα προστίθεται στην φραγμένη ύλη· Και η συσταλτική δύναμη του κρύου ή του θαλασσινού νερού που εφαρμόζεται εξωτερικά θα καταστήσει την ίδια ύλη πιο ανίκανη, αν είναι δυνατόν, να λυθεί. Και, όταν τα συμπαγή μέρη καταπονηθούν ανεπανόρθωτα, θα διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο ρήξης ή τουλάχιστον περαιτέρω διάσπασης των συστατικών τους σωματιδίων από την εκτεταμένη δύναμη των μεταλλικών πηγών, καθώς και από το βάναυσο σοκ του κρύου ή του θαλασσινού νερού , το οποίο γίνεται πολύ αισθητό ακόμη και από εκείνα τα σώματα, των οποίων τα συμπαγή μέρη είναι αρκετά δυνατά ώστε να το αντέχουν χωρίς να πληγώνονται από αυτό.

Τέλος, όσον αφορά τους Εμετούς, αν και μπορεί να φαίνεται σχεδόν αιρετικό να κατηγορηθούν τα αντιμανιακά τους προτερήματα· παρ’ όλ’ αυτά, όταν σκεφτόμαστε ότι τα καλά αποτελέσματα που μπορούν λογικά να προταθούν από τέτοιους σοκαριστικούς χειρισμούς είναι όλα, ωστόσο, οι συνέπειες ενός νοσηρού σπασμού, αυτά τα ενεργά φάρμακα προφανώς αντενδείκνυνται, όποτε υπάρχει λόγος να υποπτευόμαστε ότι τα αγγεία του εγκεφάλου ή τα νευρικά περιβλήματα είναι τόσο πολύ βουλωμένα ή τεντωμένα που διατρέχουν τον κίνδυνο μιας ρήξης ή περαιτέρω διάσπασης, αντί για απαλλαγή από τα καταπιεστικά φορτία τους. Η ίδια αντίρρηση ισχύει εξίσου για έναν μυϊκό ερεθισμό, όποτε τα αγγεία συστέλλονται με υπερβολικό κρύο ή όταν το περιεχόμενό τους αραιώνεται από τη θερμότητα, όπως επίσης σε σωματικούς οργανισμούς που είναι χαλαροί και αδύναμοι ή φυσικά σπασμωδικοί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη περιγραφή.

Εξάλλου, αφού τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν την Πρωτογενή από την Επακόλουθη Τρέλα δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρα και καθορισμένα ώστε να μην αφήνουν περιθώρια για λάθη και αφού η Πρωτογενής Τρέλα δεν θεραπεύεται με καμία μέθοδο, με την οποία η ανθρώπινη λογική ή εμπειρία να μπόρεσε μέχρι τώρα να ανακαλύψει· θα πρέπει να προσέχουμε πολύ να μην κάνουμε κακό εκεί που δεν είναι στις δυνατότητές μας να κάνουμε καλό και να μην σταθούμε για πολύ στην προσπάθεια να εξαλείψουμε τα αίτια της Τρέλας, που ίσως είναι μόνο φανταστικά, ιδιαίτερα αν οι μέθοδοι που πρέπει να χρησιμοποιηθούν δεν είναι σε καμία περίπτωση αδιάφοροι. Για το λόγο αυτό, όποτε μετά από επαρκή δοκιμή όχι μόνο εμετών αλλά και ακόμη σκληρότερων εκκαθαρίσεων, αν και λογικά ενδείκνυνται στην αρχή, ο ασθενής χειροτερεύει ή τουλάχιστον δεν βελτιώνεται, θα πρέπει όλα αυτά να παραμεριστούν εντελώς. Διότι, αν σε κάθε περίπτωση η juvantia[7] και η loedentia[8] μας παρέχουν ιατρικές γνώσεις, το κάνουν κυρίως σε διαταραχές, με των οποίων την φύση δεν είμαστε τελείως εξοικειωμένοι και απ’ όπου ο a priori[9] συλλογισμός δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά την επιτυχία οποιασδήποτε εφαρμογής.

Ούτε να απελπιζόμαστε αμέσως επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να συγκρατήσουμε εκείνη τη βοήθεια που φαινόταν η πιο αποτελεσματική ή να συμπεράνουμε ότι, επειδή ο ασθενής δεν μπορεί να ανακουφιστεί από την τέχνη, άρα δεν μπορεί να ανακουφιστεί καθόλου. Διότι η Τρέλα, όπως και πολλές άλλες ζωικές ασθένειες, πολλές φορές σταματά αυθόρμητα, δηλαδή χωρίς να μπορούμε να δώσουμε έναν επαρκή λόγο· και πολλοί Παράφρονες, οι οποίοι με την επανάληψη των εμετών και άλλων σπασμωδικών ερεθισμάτων θα είχαν καταπέσει κατευθείαν σε Ιδιωτεία, όταν αυτό σταματούσε ως μη θεραπευτικό, ανακτούσαν τη νόησή τους.

Σε αυτές τις παρατηρήσεις που προκύπτουν ως απλά συμπεράσματα από τον συλλογισμό σχετικά με την αναπόφευκτη δράση των εμετών και των σκληρότερων εκκαθαρίσεων, θα σας παρακαλούσα να με αφήσετε να προσθέσω ορισμένες προειδοποιήσεις, τις οποίες η εμπειρία έχει αναδείξει ως απαραίτητες να κοινοποιηθούν στον νεαρό ιατρό, όταν ακόμη και τέτοια δραστικά φάρμακα είναι κατάλληλα, δηλαδή: 1. Αν η εποχή του χρόνου είναι στην επιλογή του Γιατρού, προτιμήστε την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο, καθώς δεν έχουν ακραίο κρύο ή ζέστη: 2. Να μην επιμένετε στη χρήση τους σε οποιαδήποτε περίοδο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα των έξι ή οκτώ εβδομάδων: 3. Ακόμη και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου να κάνετε μία παύση κάθε δεύτερη ή τουλάχιστον κάθε τρίτη εβδομάδα από όλα τα φάρμακα εκτός από τα κόμμεα, τα ουδέτερα άλατα ή τα ήπια διαλύματα: 4. Μόλις ο ασθενής έρθει εμφανώς σε κατάσταση λογικής, να σταματήσετε εντελώς αυτές και όλες τις άλλες βίαιες μεθόδους· ότι οι ζωικές ίνες, που έχουν καταπονηθεί είτε από τα αίτια της Τρέλας είτε ίσως από τα μέσα αφαίρεσής τους, μπορεί να είναι ελεύθερα να ανακτήσουν τη φυσική τους σταθερότητα και την απλή προσέγγιση των σωματιδίων, όπου μια επαναλαμβανόμενη διάσειση σίγουρα θα προληφθεί.

Τ Ε Λ Ο Σ

Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ.

 

[1] Λατινικά στο κείμενο: Εκχύλισμα ενός είδους όπιου με το όνομα «Thebaicum» (Σ.τ.Μ.).

[2] Στο κείμενο: Sagapenum (Σ.τ.Μ.).

[3] Στο κείμενο: Peruvian Bark (Σ.τ.Μ).

[4] Στο κείμενο: Hellebore. Ο Ελλέβορος είναι φυτό (Σ.τ.Μ.).

[5] Στο κείμενο: Antients (Σ.τ.Μ.).

[6] Στο κείμενο: Anticyra. Η Αντίκυρα είναι χωριό της Ελλάδας (Σ.τ.Μ.).

[7] Λατινικά στο κείμενο: Σε ελεύθερη μετάφραση, πρόκειται για γενική έννοια που αφορά την θεραπεία ασθένειας μέσω είτε φαρμάκων είτε διατροφής (Σ.τ.Μ.).

[8] Λατινικά στο κείμενο: ό.π. (Σ.τ.Μ.).

[9] Λατινικά στο κείμενο: από πριν (Σ.τ.Μ.).